Mike Steijger (28) heeft MS en werkt bijna fulltime als biologieleraar op het Jan van Egmond Lyceum. Dat houdt hij naar eigen zeggen vol omdat hij veel steun krijgt van zijn collega's. Om die reden is de school nu genomineerd voor de MS@Work Award, een prijs voor werkgevers zich inzetten voor medewerkers met MS. "Ik ben heel blij dat ik hier kan werken."

Astrid Heetveld is de teamleider van Mike, zij is blij met de nominatie. "Mike heeft ons voor de prijs opgegeven. Eerst dacht ik: Moet dat nou? Maar nu voelen we ons wel vereerd. Het is toch een mooie erkenning voor iets wat eigenlijk normaal zou moeten zijn", vertelt ze in gesprek met mediapartner NH. Toch blijkt dat meedenken met een collega die MS heeft, helemaal niet zo normaal is. Mike: "Ik hoor de meest vreselijke verhalen van jonge MS-patiënten die van hun werkgever te horen krijgen dat er geen toekomst voor ze is. Of dat hun contract niet verlengd wordt."

Mike geeft al negen jaar les op de middelbare school in Purmerend. Zo'n drie jaar geleden werd de diagnose gesteld en stortte zijn leven in elkaar. "Ik dacht toen: Ga ik hier nou dood aan? En kom ik in een rolstoel terecht?" Het accepteren van de ziekte viel niet mee en is een dagelijkse worsteling. "Ik probeer nu wel bij de dag te leven. Morgen zien we wel verder." (Tekst gaat verder onder de foto)

Acceptatie

Wat voor Mike enorm hielp is de steun van zijn vrienden, ouders, collega's en zijn vriendin, die hij inmiddels zijn vrouw kan noemen. "Ik ben ook bij een psychiater geweest. Als je de ziekte niet accepteert kun je niet verder."

Wat Mike vooral niet wil, is dat hij niet voor vol wordt aangezien. "Ik wil overal aan meedoen. En dan lukt aardig. Ik ga ook gewoon mee met excursies." Teamleider Astrid vult aan: "Mike zet zich meer dan 100 procent in. Het enige is dat hij af en toe teveel doet. Dat hij over zijn grenzen gaat. Daar praten we dan over." Mike beaamt dat hij zich zichzelf soms overschat. "Gelukkig dat mijn collega's en zeker ook mijn vrouw dan op de rem trappen."

Extra vrije dag

Het belangrijkste vindt Mike dat er op school rekening met hem wordt gehouden. Dat er begrip is. Maar het blijft niet alleen bij woorden. "Ik heb bijvoorbeeld een vast lokaal zodat ik niet heen en weer hoef. Dat is prettig, want dat kost mij minder energie." Daarnaast werkt Mike een dag minder in de week. "Toen ik dat nog niet had, ging ik totaal uitgeput het weekend in."

Mike loopt op school niet met zijn ziekte te koop. Wel weten zijn leerlingen ervan, soms vragen ze hoe het met hem gaat. Tijdens zijn werk heeft Mike nooit een toeval gehad, al kwam het een keer dichtbij. "Zo'n toeval heet een schub. Dan word ik wazig in mijn hoofd, voel ik paniek en gaat praten moeilijk. Er was een moment dat ik er een bijna voor de klas kreeg. Gelukkig ik wist nog net op tijd naar een collega te lopen."

Mike heeft leren leven met zijn ziekte, maar het wordt nooit meer zoals vroeger. "Ik handbalde veel, dat kan niet meer. Ik probeer nu zoveel mogelijk te bewegen. Wandelen met de hond, een keer zwemmen in de week, fietsen en soms hardlopen." Mike is blij met zijn leven en de steun van zijn werkgever.

De award wordt zondag uitgereikt. "Ik hoop echt dat onze school wint. Astrid en al andere collega's hebben het verdiend. Ik wil hier nooit niet meer weg."

Foto's: Evert Ruis / NH Media